شاید بتوان گفت که این سرویس مانند Wifi‌کار می‌کند ولی با سرعتی بیشتر، در مسافت‌های بیشتر و به تعداد بیشتری کاربر.


این سرویس می‌تواند به حومه شهرها که شرکت‌های مخابراتی در آنجا سرویس خطوط BroadBand  ارائه نمی‌دهند نیز کمک زیادی بکند.


WiMAX‌ از دو قسمت تشکیل می‌شود:


• یک فرستنده که به تنهایی می‌تواند 8هزار کیلومتر مربع مساحت معادل شعاعی به بزرگی 50 کیلومتر را پوشش دهد.


• و یک گیرنده که می‌تواند یک آنتن و گیرنده ساده باشد.


فرستنده WiMAX می‌تواند به تنهایی به یک خط پرسرعت اینترنت متصل شود و یا حتی توسط گیرنده‌ای به برج فرستنده دیگری متصل شود و اینترنت را از آن بگیرد.


دریافت از فرستنده به دو صورت انجام می‌شود. یا شما مستقیماً به آنتن گیرنده متصل می‌شوید و یا اینکه بدون آنتن گیرنده و به صورتی شبیه Wifi اطلاعات را با فرکانس کوتاه دریافت می‌کنید. در این صورت فرستنده از فرکانس 2 تا 11 گیگاهرتز استفاده می‌کند. در این صورت شعاع پوشش محدود به حدود شعاع 5 کیلومتری می‌شود. در غیر این صورت از فرکانس حدوداً 66 گیگاهرتز استفاده می‌شود.


همانطور که گفتیم WiMAX نیز شبیه Wifi با استفاده از امواج رادیویی اطلاعات را از نقطه‌ای به نقطه دیگر می‌فرستد و از انواع محدودیت‌های دسترسی برای کنترل دسترسی و جلوگیری از ورود هکر‌ها استفاده می‌کند.


در شرایط کاملاً مناسب Wifi می‌تواند به شما سرعتی معادل 54 مگابایت بر ثانیه را عرضه کند در حالی که WiMAX می‌تواند 70مگابایت بر ثانیه را نیز پشتیبانی کند.


در هر حال برتری این سرویس در سرعت آن نیست چون اگر از WiMAX‌ در یک مجتمع مسکونی یا اداری استفاده کنید سرعت بین کاربران تقسیم می‌شود و سرعتی معادل سرعت خطوط BroadBand را به شما می‌دهد. برتری این سرویس مسافت و دسترسی آن است


ترجمه: رشید عسگری
منبع: همشهری